امام
جعفرصادق علیه السلام فرمودند: چون به قبله رو کنی، دل از دنیا، تعلقات آن
و خلق برگیر و قلب خویش را از هر چیزی که از پرداختن به خدای متعال باز می
دارد، تهی کن. با چشم دل به عظمت خداوند عزوجل بنگر و به یاد ایستادنت در
محضر او باش. خدای تعالی می فرماید: «آن جاست که هر کس آن چه را از پیش
فرستاده است می آزماید و به سوی خدا و مولای حقیقی خود بازگردانیده می
شوند.» و بر پای بیم و امید بایست و چون تکبیر گفتی، هرچه را میان آسمان
های رفیع و زمین است، جز کبریای او کوچک و خوار شمار؛ چرا که خدا بر قلب
بنده ای که تکبیرش می گوید، آگاه است و چون دریابد که در آن، چیزی است که
با تکبیر حقیقی اش منافی است، بفرماید «ای دروغگو آیا مرا فریب می دهی؟! به
عزت و جلالم سوگند که تو را از شیرینی یادم محروم کنم و تو را از مقام
قربم دور سازم و از درک خوشی و لذت مناجاتم باز می دارم.» بدان که خدای
تعالی، به خدمت تو محتاج نیست و از تو و عبادت و دعایت بی نیاز است، او به
فضل خود تو را خواند تا ببخشایدت و از عقوبت خویش، دورت کند و از برکات
عطوفت و مهربانی خود بر تو افشاند و به راه رضایتش هدایت کند و در مغفرت
خویش را بر تو بگشاید. اگر خداوند چند برابر آن چه از آغاز تا به حال
آفریده بیافریند، برای او هیچ تفاوتی ندارد که آن ها همگی کفر ورزند یا
موحد باشند، پس او را در عبادت آفریدگان چیزی نباشد جز این که از باب لطف و
به پاس عبادت ناچیز آنان، مراتب والایی به ایشان عطا فرماید. از این رو،
شرم و ناتوانی را تن پوش خود کن و در حمایت قدرت او درآی، تا از خوان نعمت
الهی بهره ها بری و مدد از او جو و به او پناه ببر.