- در مورد خوابیدن که یک امر طبیعی است. در روایات امده است که در ساعات اولیه شب بخوابید و بین لطلوعین بیدار شوید.
متاسفانه
بسیاری از افراد، بسیاری از اینگونه مسائل را صرفا به عنوان دستور العمل
های ارشادی و اخلاقی در نظر میگیرند، در حالی که این دستورات صد در صد
کاربردی میباشد. به عنوان نمونه یکی از فواید عمل به روایت مذکور این است
که هورمونی در بدن به نام هورمون رشد (سوماتوتوروپ) وجود دارد که بیشترین
میزان ترشح ان حدود دو ساعت بعد از غروب افتاب میباشد (زیرا بدن انسان یک
فیزیولوژی خاصی دارد که با ادم هماهنگ میباشد) و در روایات امده که همان
ساعت بخوابید.
اینکه خواب کافی در زمان مناسب، باعث بلندی قد میشود به این دلیل است که در اوایل شب، این هورمون ترشح میشود و اگر کسی سر شب بخوابد رشد متعالی و متعادلی پیدا میکند اما یکسری از هورمونهای استرس زا وجود دارد (البته در جای خود مفید میباشند) که به انها کورتیکواستروئید گفته میشود، مانند هورمونهای ادرنالین و نورادردنالین بیشترین میزان ترشح این هورمونها دو ساعت قبل از طلوع افتاب میباشد یعنی دقیقا هنگام بین الطلوعین (از طلوع فجر تا طلوع افتاب) این که خواب بعد از اذان صبح باعث ناراحتی و کسلی و پریشانی انسان میشود ولی بیدار شدن در موقع اذان حالت شادابی میاورد، به خاطر ترشح این هورمونهاست.
همچنین اگر زمانی که این هورمونها حداکثر ترشح خود را دارند، انسان خواب باشد، احتمال سکته زیاد است لذا بیشترین امار مرگ در خواب، در ساعات بین الطلوعین میباشد. اگر همین مسئله یعنی نخوابیدن بین الطلوعین را یک پزشک به ما توصیه میکرد، با شوق اطمینان بیشتری به ان عمل میکردیم تا فواید پزشکی دیگر ...
نماز شبِ امام خمینی پنجاه سال ترک نشد. امام در بیماری، در صحت، در زندان، در خلاصی، در تبعید، حتی در روی تخت بیمارستان قلب هم نماز شب میخواند. امام در قم بیمار شدند و به دستور اطباء میبایست به تهران منتقل شوند. هوا بسیار سرد بود و برف میبارید، یخبندان عجیبی در جادهها وجود داشت امام چندین ساعت در آمبولانس بودند و پس از انتقال به بیمارستان قلب باز نماز شب خواندند. شبی که امام از پاریس به سوی تهران میآمدند تمام افراد در هواپیما خوابیده بودند و تنها امام در طبقه بالای هواپیما نماز شب میخواندند و شما اگر از نزدیک دیده باشید، آثار اشک بر گونههای مبارک امام حکایت از شب زندهداری و گریههای نیمه شب وی دارد. جالب این است که امام همیشه موقع نماز عطر و بوی خوش مصرف میکردند و شاید بدون بوی خوش سر نماز نایستاده باشند، حتی در نجف هم که نماز شب را پشت بام میخواندند در همان پشت بام نیز یک شیشه عطر داشتند.
منبع: سرگذشتهای ویژه، ج2، ص51.